10-02-2010 Eitjes Sleedoornpage
Vervolg op 16 januari jl.
Eitjes van de Sleedoornpage vinden, dat was waar het vandaag weer om draaide. Eerst een korte samenvatting van het vorige verslagje: In Soest komt een kleine populatie vlinders van de Sleedoornpage voor. Om een beeld te krijgen hoe de populatie er voor staat worden elk jaar de eitjes geïnventariseerd. Dit jaar was een deel van de strook met sleedoorns niet bereikbaar door een berg bouwgrond. Nadat de Vlinderwerkgroep IVN Eemland contact had opgenomen met de gemeente werd er beloofd de grond te verplaatsen.
Terug naar vandaag, 10 februari 2010
Met een klein groepje zouden we vandaag weer aan de slag gaan om het laatste stukje met sleedoorns te controleren. De gemeente had intussen de berg zand en het hekwerk enkele meters verplaatst in de hoop dat de nectarplanten weer op gaan komen. Mocht alles toch zo verstoord zijn dat de planten niet meer op komen, dan gaan ze opnieuw inzaaien. Ook wilde de gemeente mee werken aan het onderhoud/behoud van de strook met sleedoorns. Deze ochtend zou de gemeente op aanwijzingen van de coördinator van de Vlinderwerkgroep een aantal oude sleedoorns verwijderen en de bramen zouden worden terug gesnoeid.
Het was ruim -5 °C, lekker fris. Toen ik om iets voor negenen aan kwam lopen stond de coördinator al te wachten. De Groenopzichter en 2 werkmannen kwamen er iets later aan en tot slot één van de Vlinderwerkgroepleden. De coördinator liet zien welke struiken er weg mochten en waar er weer nieuwe aanplant kan komen. De nieuwe aanplant zal in het najaar gebeuren, maar dit voorjaar nog zal jong opschot worden verpoot zodat er weer een beter, evenwichtiger geheel ontstaat. De mannen wilden wel iets meer weten over de eitjes en de vlinders, en eentje zag zelfs een vlindereitje zitten. Het eitje was helaas ovaal van vorm in plaats van rond, en dus niet van de Sleedoornpage maar van de Blauwrandspanner. Maar hij had wel een eitje gevonden!
Even later werd de eerste struik verwijderd. Terwijl de mannen van de groendienst zich tussen de grote doornen van de sleedoorn waagden, begonnen wij met het nazoeken van de gesnoeide takken. Ik had gelijk bingo; in ieder geval 1 eitje dat we konden redden. Natuurlijk aan de mannen laten zien hoe een eitje van de Sleedoornpage er dan wel uit ziet.
En toen begon het te sneeuwen… Aangezien de eitjes net witte speldenknopjes zijn, werd het zoeken nu nog een stuk moeilijker. Overal witte speldenknopjes! Door telkens sneeuw van de takken af te blazen zochten we zo goed mogelijk verder. Een enkele voorbijganger en/of buurtbewoner vroeg wat we aan het doen waren, de reacties zijn altijd positief. De buurtbewoners die al op de hoogte zijn van hun bijzondere buurtgenoten zien de inzet van de Vlinderwerkgroep en reageren enthousiast. Het snoeiwerk zat er intussen op maar wij zochten de takken nog na. We namen een korte pauze met heerlijk warme chocomel om even bij te komen om daarna weer verder te zoeken. Het bleef sneeuwen, alles werd steeds witter. We vonden nog een paar eitjes van de Blauwrandspanner, maar die van de Sleedoornpage kwamen we niet meer tegen.
Het geredde eitje werd zo geplaatst dat het rupsje straks zoveel mogelijk kans heeft om te overleven. Daarna namen we nog een kort kijkje bij het achterste gedeelte waar de berg zand had gelegen. Naar eitjes zochten we niet meer, het was niet te doen door de sneeuw.
Voordat het weer een echt paradijsje voor Sleedoornpages is moet er nog wel wat gebeuren, maar vooralsnog ziet het er naar uit dat de gemeente goed mee werkt. En een goede samenwerking met de gemeente is natuurlijk een mooie basis!
Wordt vast vervolgd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten