maandag 8 februari 2010

Waarnemingen in de natuur

08-02-2010 Waarnemingen in de natuur

Zolang als ik me kan herinneren, ben ik al bezig met de natuur. Ik ben er mee opgevoed, zowel van huis uit als door ‘Meessie’, de allerleukste leraar van mijn basisschool. ‘Meessie’ leerde ons veel over vogeltjes en probeerde ons de interesse voor de natuur bij te brengen. Mijn moeder zorgde dat we af en toe met een ‘vroege vogelwandeling’ mee gingen. Hartstikke spannend natuurlijk! Als klein meisje met de volwassenen mee het bos in. Terwijl het nog donker was!!! Vreemde geluiden om je heen, het donker dat steeds lichter werd, steeds meer vogels die begonnen met hun ochtendzang; geweldige ervaringen! Met mijn moeder was ik het meest in de natuur. Van haar pikte ik dus ook het meeste op. Ongelofelijk hoeveel informatie je in je hebt opgeslagen, hoeveel je in al die jaren aan kennis hebt opgenomen.
Planten, iets waar ik tegenwoordig niet heel veel mee doe, behalve er van genieten, ik heb ze van jongs af aan mee gekregen. Niet alles, maar wel een brede basis. En dat geldt voor vogels ook wel een beetje; niet alles, wel een goede basis. Zeer verrassend hoe er tegenwoordig opeens laatjes in je hoofd open springen en je de juiste naam bij een plant of beestje ‘ingegeven’ krijgt.
Ook tijdens mijn ‘pubertijd’ veel in de natuur doorgebracht. Af en toe mee geholpen met de sloot- en herfstlessen van IVN Eemland. Prachtig om kinderen enthousiast te maken voor de natuur, bijvoorbeeld voor alles wat er in een slootje rond zwemt. Zelfs de kinderen met weinig of geen interesse raakten gefascineerd. Natuurlijk waren de waterroofdieren wel de spannendste: een Geel gerande waterkever die een kikkervisje aanviel, en daarna zelfs op at, dat was helemaal geweldig voor de kinderen! Stukken beter dan saai in de klas zitten, hier was moord en doodslag! Bij de herfstlessen natuurlijk veel paddestoelen, maar ook beestjes die onder boomstronken te vinden waren. En altijd de stronk weer zo terug leggen zoals je hem gevonden hebt! Al met al een mooie basis voor kennis van de natuur voor kinderen.
Mijn eigen schoollessen in de natuur kan ik me nog wel deels herinneren: in het bos, het tellen van de jaarringen van boomstronken. Het zoeken naar beestjes onder en tussen de gevallen bladeren. En dan natuurlijk die ‘vroege vogelwandelingen’. Voor m’n gevoel was het midden in de nacht als ik met m’n moeder naar zo’n wandeling ging. Het was pikkedonker en er was nog geen vogel te horen. Iedereen verzamelde zich op een bepaalde plek, zei elkaar gedag en babbelde wat. Allemaal in het pikkedonker!!! Hoe indrukwekkend voor een meisje van een jaar of 10! En dan, eindelijk, ging de wandeling van start. Het was de bedoeling dat je je in het donker zo stil mogelijk voort bewoog, en vooral goed luisterde naar vogelgeluiden. Het begin was vaak saai: niets te horen en alleen maar belachelijk donker. Maar dan, dan begon het! Er sijpelde steeds meer daglicht door de takken en steeds meer vogels begroetten de nieuwe dag. Geweldig!
Het begin van een nieuwe dag, de stilte en daarna de zonsopkomst, heerlijk! Dat vond ik toen en dat vind ik nu. Heerlijk als we gaan wandelen, en starten met de zonsopkomst. De stilte van de vroegte, het wakker worden van mens en dier. Dat je de wereld om je heen langzaam tot leven ziet komen. Hmmm…
Altijd dus met de natuur bezig geweest. Maar al foto’s terug kijkend van de afgelopen 10 jaar blijkt dat we er toen heel anders mee om gingen dan nu. Op dit moment zijn we bezig met het inscannen van ‘oude’ vakantiewaarnemingen, en het invoeren daarvan op Observado. Zo hebben we intussen al onze fotoboeken van 2000 t/m 2007 door gekeken en de foto’s van waarnemingen ingescand en ingevoerd. Dat willen we ook nog gaan doen met al onze wandelingen door Nederland, de tijd dat we nog geen digitale camera hadden…
Het is gek om te zien hoe anders we tegenwoordig om gaan met onze waarnemingen. De foto’s van een aantal jaren terug hebben we niet goed genoeg ‘gedocumenteerd’; we weten nog wel waar het ongeveer was en wanneer, maar moeten hier veel voor nakijken/zoeken. Nu zouden we daar veel betere aantekeningen over maken. Ook lijkt het wel alsof we tegenwoordig veel meer zien. We kunnen ons nu bijna geen wandeling meer voorstellen waarbij we niets ‘waarnemen’. Het is voor ons tegenwoordig zelfs vrijwel onmogelijk om te wandelen en ‘niets waar te nemen’. Dus hoe deden we dat ‘vroeger’ dan?! Gewoon simpelweg lopen? Wel genieten van de natuur, maar niet de details zien? Waarom zien we nu zoveel meer dan een paar jaar geleden??? Leuk om die ontwikkeling te kunnen volgen :)
Tien jaar samen de natuur beleefd. Heel veel geleerd, vooral de laatste tijd. We raken steeds meer thuis in bepaalde soorten. En zien dus ook steeds vaker iets dat we nog nooit eerder hebben gezien. Maar vraag niet waarom we dat nog nooit eerder hebben gezien…
Zien is zien, genieten is genieten, en zo is er nog veel meer moois (te ontdekken)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten